Merken we nog dagelijks de gevolgen van...

Welkom in slachtofferland waar iedereen zich helemaal thuisvoelt in zijn/haar/hun eigen slachtofferrol. Zoals deze roomblanke dames die vanwege hun pigment niet in aanmerking komen voor geklaag over het slavernijverleden en daarom de geschiedenisboeken indoken om een gebeurtenis te vinden waar ze wel hun persoonlijke falen op kunnen projecteren. Het was even zoeken, maar ze hebben het gevonden: de heksenvervolging. "Eeuwenlang zijn er tienduizenden mensen, voornamelijk vrouwen, veroordeeld, gemarteld en geëxecuteerd als gevolg van de heksenvervolgingen. Ook in Nederland vonden die plaats. Dit heeft zijn sporen nagelaten in vrouwen van nu: hoe zij worden gezien en hoe zij zichzelf zien." Dus is er nu een stichting, een rekeningnummer om op te doneren (uiteraard, red.), staan er gretige journalisten voor de deur te kwijlen en wordt er gestreden voor een nationaal monument. Kost wat, maar dan heeft u ook niets. Waarom niet meteen doorpakken? Herstelbetalingen, excuses van gemeenten en een schadevergoeding van bezemmakers. De kansen liggen voor het oprapen. En daar kunt u ook van profiteren, want met duizenden jaren aan geschiedenis, kan iedereen een reden voor zijn eigen ongeluk vinden. Alle Leidenaren lijden nog immer onder de gevolgen van het ****Beleg van Leiden, protestanten zijn de Inquisitie nog niet vergeten en iedereen met een boot merkt nog dagelijks de gevolgen van de Zeeslag bij Nieuwpoort. Gooi uw gefaalde leven op de brandstapel van de transgenerationele trauma's en ook u kunt donaties binnenharken voor uw eigen historische herstel. Iedereen is slachtoffer!

Ja, wat wil je nou!

Als iemand in het kabinet serieus dacht dat ze met het aanbieden van excuses voor het slavernijverleden daadwerkelijk een boek vol zwarte bladzijdes konden afsluiten en er een einde zou komen aan het aanhoudende gezeur van de beroepsactivisten met een geërfd slachtoffergevoel, dan zat die er naast. Het wordt hoe langer hoe meer duidelijk dat niemand tevreden gaat zijn met de zelf geëiste excuses en sommigen laten duidelijk merken dat ze niet tevreden WILLEN zijn. Neem Reggie Baay, historicus en schrijver van Indische afkomst, die voor het uitspreken van de excuses al kritiek heeft op het gebrek aan aandacht voor de geketende geschiedenismensen uit het oosten. Kritiek die wel wordt uitgesproken tegenover de staatsomroep, maar niet in het gezicht van de premier. "Donderdag spreekt minister-president Mark Rutte op het Catshuis met betrokken organisaties over onder meer het uitspreken van de excuses op 19 december. Meerdere genodigden overwegen niet te gaan. Baay is uitgenodigd, maar gaat niet. 'Het is alleen voor de bühne. Het slavernijverleden in Oost-Indië is tot nu toe niet serieus meegenomen door het kabinet.'" Lekker schreeuwen aan de zijlijn, maar zodra de kans bestaat dat je gehoord wordt snel terugkruipen in de slachtofferrol. Als je vooraan staat als er een NOS-microfoon in de lucht slingert en wegloopt als het tijd is om zelf iets bij te dragen, strijd je alleen voor je eigen ego en daar hoeft helemaal niemand rekening mee te houden.

Iedereen slachtoffer!

Voelt u zich al gediscrimineerd vandaag? Want iedereen en zijn moeder (of vader, of baarpersoon, we willen niet discrimineren) voelt zich gediscrimineerd deze dagen, zo blijkt uit cijfers van het CBS. En niet alleen om ras, maar ook om geslacht, leeftijd, arbeidsduur, burgerlijke staat of soort contract. Als u niet gediscrimineerd wordt hoort u er eigenlijk niet meer bij en wordt u dus toch weer gediscrimineerd. Zich gediscrimineerd voelen is het nieuwe gekwetst zijn: iedereen kan het claimen en niemand kan het controleren. Gediscrimineerd zijn valt te verifiëren, gediscrimineerd voelen is slechts een emotie waar iedereen zich achter kan verschuilen zodra de wereld een keer oneerlijk aanvoelt omdat die promotie aan uw neus voorbij gaat of u die baan niet kreeg. Want waarom kritisch in de spiegel kijken als u ook anderen de schuld kunt geven? Niet alleen vindt de wereld u plotseling heel zielig, maar uiteindelijk komt er zelfs een enquêteur van het CBS langs om u slachtoffergevoel te valideren in statistieken. En dat hoeft dus niet eens te gaan over eigenschappen waar u geen invloed op heeft, zoals afkomst of seksuele voorkeur, maar ook over keuzes als parttime werken of ongehuwd blijven. Kunt u als heteroseksuele witte man toch nog de discriminatiekaart spelen! Het hoeft niet eens waar te zijn, zolang u het maar voelt. Want als zelfs de cijferfetisjisten van het CBS dat bijhouden, zijn gevoelens minstens net zo belangrijk als feiten.